U heeft al een revalidatietraject gehad…
Dit was de opmerking van een revalidatiearts. Wat ze zei, klopte. Deze mevrouw had inderdaad twee jaar geleden een revalidatietraject doorlopen, na een verkeersongeval. Ze had ergotherapie gevolgd om een betere balans te vinden tussen inspanning en ontspanning. Psychologische begeleiding had haar geholpen om om te gaan met haar nieuwe situatie, en fysiotherapie was gericht op haar fysieke beperkingen. En toch liep ze vast. Nu zaten wij samen weer tegenover de revalidatiearts.
Haar revalidatiedoel was destijds onbewust, onuitgesproken anders dan wat de therapeuten voor ogen hadden. Zij wilde zo snel mogelijk terugkeren naar haar werk – een hoge functie binnen een grote organisatie. Haar werk bestond uit het verwerken van grote hoeveelheden informatie absorberen, analyseren, conclusies trekken, beslissingen nemen en leidinggeven aan velen. Kortom, ze was gewend om op veel borden tegelijk te schaken. Dat wilde ze weer kunnen, en daarom had ze revalidatie gevolgd. Ze dacht dat als ze de revalidatie succesvol afrondde, ze snel weer door kon met haar leven.
Helaas werkt hersenletsel niet zo. Het is niet iets dat verdwijnt met een snelle revalidatie, hard je best doen en vervolgens je oude leven weer oppakken. Ze liep vast, en dat bleef niet onopgemerkt. Ze begon de korte gesprekken bij het koffieapparaat te vergeten, waardoor ze belangrijke informatie miste. Vergaderingen volgde ze nog maar moeizaam. Nachtenlang werkte ze door om enigszins bij te blijven. Haar hersenletsel werd niet alleen op het werk zichtbaar, maar zeker ook thuis. Ze vergat op tijd te koken en eten, omdat de kinderen naar clubjes moesten. Het koken ging stroef. Aan tafel viel ze stil, omdat ze het nieuws niet meer volgde en daardoor de gesprekken niet kon bijhouden, laat staan haar mening geven.
Ze werd woedend toen ze een opdracht op haar werk misliep die normaal gesproken voor haar bestemd zou zijn. Langzaam maar zeker liep ze steeds verder vast.
In deze fase kwam ik haar tegen. Ze had op internet gezocht en Casemanager Hersenletsel (het huidige Metgezel) gevonden. Haar copingmechanismen waren uitgedoofd. Ze wist het niet meer en kon het eigenlijk ook niet meer. Haar bureau was een chaos, net als haar hoofd. Ze praatte vijf kwartier in een uur. Zelf had ze een boek over ACT gekocht en doorgewerkt. Ze begreep alles, maar niets hielp. Haar intellect zat haar in de weg. Heel zachtjes aan begon tot haar door te dringen: hoeveel ze ook las en begreep, haar hersenletsel zou niet overgaan. Al haar studies over hersenletsel kon ze niet vertalen naar duurzame gedragsverandering in de praktijk. Nu had ze het boek ‘Niet rennen maar plannen’ gekocht, omdat ze dankzij onze gesprekken inzag dat er iets moest veranderen. Maar opnieuw leest ze dit boek alleen.
Ze voelt dat ze in drijfzand staat en staat nu enigszins open voor hulp.
Zij is niet de enige die, door haar hoge intellect, vastloopt in de reguliere zorg. Mensen zoals zij hebben een groot scala aan compensatiemogelijkheden voordat ze echt uitvallen. Het probleem is dat ze vaak onbegrepen worden, omdat ze na een ongeval tijdelijk wel konden functioneren.
In mijn praktijk kom ik regelmatig cliënten zoals zij tegen. Sommigen krijgen eerst de diagnose burn-out, voordat ze zich afvragen of hun klachten mogelijk het gevolg zijn van hersenletsel.
Herkenbaar? Deel gerust je ervaringen of neem contact met me op als je hier meer over wilt weten.
Reageren? Bekijk deze blog op LinkedIn.
#NAH #HB #hoogbegaafd #hersenletsel #ACT #burnout #revalidatie Jouwmetgezel.nl #levendverlies #rouw #HSP
